The X factor

Προφανώς και δεν αναφέρομαι στο γνωστό talend show της τηλεόρασης...
Ωστόσο ο τίτλος του είναι απόλυτα ακριβής για να περιγράψω αυτό που θέλω. Υπάρχει τελικά ο παράγοντας Χ που κάνει την μεγάλη αλλαγή στη ζωή μας? Μιλάω για το κλικ που δίνει την επιτυχία, την πρόκληση, την έμπνευση ή την ολοκλήρωση ενός στόχου...

Παρατηρώντας τη ζωή των γύρω μου βλέπω να εμφανίζεται ο x  factor και να κάνει πράγματι τη διαφορά!
Αφορμή μου όμως για να κάτσω να γράψω λίγες σκέψεις πάνω σε αυτό, ήταν η αγωνία και η 'τρέλα' που ένιωσα να έχει ένας φίλος μπροστά στην παράγοντα Χ. Ο οποίος μπορεί να είναι ένα πρόσωπο! Μου φάνηκε παράξενο δεδομένου ότι είχα συνηθίσει να ταυτίζω τον Χ με μια ιδέα, ένα πρόβλημα ή μια έμπνευση. Να που μπορεί να είναι και πρόσωπο λοιπόν, τόσο ισχυρό ώστε να μας ελκύει και να μας τρομάζει μαζί. Να φοβόμαστε το παραμικρό μας λάθος και να αγωνιούμε για μια καλή εικόνα, μια θετική εντύπωση που να μπορεί να μεταφραστεί σε λίγες γραπτές φράσεις που να μπορούν να ανοίξουν πολλές πολλές πόρτες. Τελικά το πιο πολύτιμο και ισχυρό όπλο είναι μια χρυσή συστατική επιστολή! Το κλειδί που θα ανοίξει ένα κόσμο όλο και ποιο κοντά στα όνειρα μας...είναι πάντα στα χέρια κάποιου άλλου (και χωρίς να υπάρχει αντικλείδι)!

Ξαναγυρνώντας στον παράγοντα Χ, αναρωτιέμαι πόση κρυφή δύναμη πρέπει να έχει κάποιος για να ξεκινήσει να λύσει ένα πρόβλημα, εξετάζοντας κάθε παράμετρο του, αλλάζοντας κάθε προσέγγισή του, βουτώντας μέσα σε κάθε μικρή λεπτομέρεια που καταστρέφει όλη τη δουλειά, ξεψαχνίζοντας το μέχρι αηδίας... Εγώ από που μπορώ να αντλήσω τέτοια δύναμη? Ψάχνω ακόμη τον παράγοντα Χ μου...

Κι εκεί που η 'αηδία' γεννά ένα σωρό παράξενες καταστάσεις, από την απογοήτευση μέχρι την άρνηση και το θυμό, ο παράγοντας Χ κάνει τη δουλειά του. Μπορεί να μην είναι η ξαφνική -αλλά εφήμερη λάμψη όπως στα τηλεοπτικά πράγματα-, αλλά ως αποτέλεσμα σκληρής δουλείας ο Χ δείχνει την αξία του. Και μπορεί πλέον να σου υποσχεθεί ή εξασφαλίσει όλα εκείνα στα οποία στοχεύεις. Το πρόβλημά μου είναι, πόσο γρήγορα μπορεί ο Χ να μας φέρει στην επίτευξη των στόχων μας? Θα αξίζουν το ίδιο για εμάς όταν τους πετύχουμε, ή φθίνουν και μαραίνονται μέσα από τις δυσκολίες της διαδικασίας, και της ακόμα πιο ανεπίτρεπτης, ελληνικής αδιαφορίας...? 

The list

Αφορμή μου για να ξαναξεκινήσω blog είναι τα προβλήματα που βουίζουν όποτε τους καπνίσει μέσα στο κεφάλι μου. Και για να μην κουράζω τον κόσμο με τα ίδια προβλήματα, είπα να κουράσω το internet, οπότε όποιος έχει όρεξη να τα διαβάσει ...κακό του κεφαλιού του.

Και εξηγώ το λόγο δημιουργίας και ονόματος του blog... η λίστα με τα προβλήματα που έχω στο κεφάλι μου, εγώ και πιθανόν μεγάλο ποσοστό των νέων/φοιτητών που προσπαθούν να διαλέξουν τις επόμενες κινήσεις τους.

Τουλάχιστον στην Ελλάδα, τα πρώτα 25 πάνω κάτω χρόνια τς ζωής μας είναι προδιαγεγραμμένα. Ξεκινάμε από τις κούνιες, πάμε νήπιο, σχολείο, γυμνάσιο, λύκειο, πανεπιστήμιο, μεταπτυχιακό στο πανεπιστήμιο (γιατί πλέον θεωρείται σχεδόν δεδομένο και αυτό) και μετά έρχεται (επιτέλους?) η στιγμή που τελείωσαν οι σίγουρες επιλογές. Και εκεί είναι που θέλω να φτιάξω τη λίστα μου.

Δυνατές επιλογές μετά το πανεπιστήμιο:

• ?
• ??
• ???
• ...?
  

Το κενό θα ήταν πιο κατατοπιστικό... Το πρώτο ερωτηματικό είναι η δουλειά. Είναι σωστή επιλογή στην Ελλάδα του 2010 (και κατόπιν), με τις συνεχείς μειώσεις μισθών, προσλήψεων, τις αλλαγές, μεταβάσεις και όλο αυτό το χάος που μας σερβίρουν τα ΜΜΕ κάνοντας μας να νιώθουμε μια αηδία (αλλά δυστυχώς έχει βάση), να αναζητήσει κανείς δουλειά?
Το που, μετά από πόσο, με τι κριτήρια, με τι μισθό, με τι προοπτικές είναι μερικά από τα ερωτηματικά μου γύρω από αυτή την επιλογή. Τι είμαστε σε θέση να διεκδικούμε και να είμαστε ευχαριστημένοι αν αποκτήσουμε υπό τις παρούσες συνθήκες? Τελικά άξιζαν οι σπουδές μας για τη δουλειά που κάνουμε? Στο κεφάλι μου επικρατεί ένα χάος... οπότε περνάω στη δεύτερη εναλλακτική μου.

Τα δύο ερωτηματικά είναι η συνέχιση των σπουδών... Κι αφού εξαντλήσαμε όσο κομμάτι της εκπαίδευσης μπορεί να θεωρεί κάποιος δεδομένο, πάμε στο μη δεδομένο. Μένει το διδακτορικό, που κινείται μεταξύ σπουδών και δουλειάς (χμμμ... όχι στην Ελλάδα το δεύτερο!). Υπό τη σιγουριά που παρέχει το πανεπιστήμιο (που ήταν αυτό που ξέραμε να κάνουμε τα τελευταία χρόνια) μπορούμε να παρατείνουνε την περίοδο σπουδών μας για περίπου 5 χρόνια, βουτώντας όμως απευθείας στα βαθιά του ακαδημαϊκού κόσμου. Και αν καταφέρεις τελικά να κολυμπήσεις και να μην πνιγείς, μετά από λίγα χρόνια το πρώτο ερωτηματικό επανέρχεται... η δουλειά! Που θα πρέπει να αξίζει (?) ή να αξιοποιεί (?) την εμπειρία του διδακτορικού. Αξίζει να κάνεις τη βουτιά στα βαθιά χωρίς καμία εγγύηση για το αποτέλεσμα? Και πάλι τα πράγματα σκούρα δηλαδή...

Τα τρία ερωτηματικά επαναλαμβάνουν την παραπάνω επιλογή ή την επιλογή μεταπτυχιακού μαζί με μια νέα μορφή 'μετανάστευσης: των φοιτητών που φεύγουν για να συνεχίσουν τις σπουδές τους στον εξωτερικό με στόχο να μείνουν εκεί. Πιο risky επιλογή από τις προηγούμενες... Στα + η αλλαγή περιβάλλοντος, η εμπειρία, η δυνατότητα να βρουν όντως μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Στα - πάλι η αλλαγή περιβάλλοντος με το κόστος της, η προσαρμογή σε άλλα στανταρ και ανάγκες και οι εντατικοί ρυθμοί ζωής σε κάποιες χώρες, πράγματα εντελώς έξω από τα δεδομένα της δικής μας νοοτροπίας. Στα ? που προκύπτουν από αυτή την επιλογή: μετά τι δυνατότητες υπάρχουν έξω, και τι δυνατότητες αν επιστρέψεις εδώ... (στο χάος!).

Η τελευταία επιλογή (...?) είναι αυτή που δεν έχω βρει εδώ και 5 χρόνια, και ακόμα ελπίζω μήπως ανακαλύψω. Η σωστή επιλογή... Άλλοι μπορεί να την έχουν ήδη βρει ή να είναι μέσα στα παραπάνω ερωτηματικά. Για εμένα πάντως είναι ακόμα άγνωστη και προς το παρόν απροσέγγιστη..

The problem

Όλες μου οι σπουδές κινούνταν γύρω από αυτή την έννοια. Το Πρόβλημα. Καλά ορισμένο ή οχι, μαθηματικά διατυπωμένο ή σε φυσική γλώσσα, περίπλοκο ή απλοικό... Αλλά το μεγαλύτερό πρόβλημα του προβήματος είναι η λύση του. Μπορεί να είναι από τετριμένη, απλή, κατανοητή μέχρι υπερβολικά χρονοβόρα ή και αδύνατη. Ολόκληρη η θεωρία πολυπλοκότητας με τις πολλαπλές τις κλάσεις αναπτύχθηκε από τους μαθηματικούς και τους πληροφορικούς για να κατατάξουν τα προβλήματα που τους απασχολούσαν...

Εμένα η απορία μου παραμένει και αφορά τα προβλήματα της 'αληθινής' ζωής. Μπορεί να ανήκουν κι αυτά στα μη επιλύσιμα? Είναι προβήματα βελτιστοποίησης ή απλά απόφασης? Κι αν αυτή τη στιγμή προσπαθώ να κατατάξω αληθινά προβλήματα μέσα σε μαθηματικά ορισμένες κλάσεις, μήπως το πρόβλημα είναι στη σκέψη μου?